In een eerdere blog schreef ik eens over het gegeven dat mijn verpletterende moeheid is verdwenen. Echt verdwenen.
Ik kan dat soms nog niet geloven na jarenlang (meer dan 25 jaar) onwetend te hebben rondgelopen met een moeheid die zijn weerga niet kent.
Een illustratie van de verdwenen moeheid. Gisteravond was ik bij een festival na er al een hele dag aan leuke activiteiten op te hebben zitten. Ik had gesprongen en gedanst op muziek. Op schoenen die niet geschikt zijn om mee te springen.
Rond de klok van 12 gingen we naar huis. Ik sliep een uurtje later op een geïmproviseerd bed van stretcherkussens bij gebrek aan beter. Ik werd enkele malen wakker van de warmte. En toch stond ik weer om 8 uur naast mijn bed, zin om aan de dag te beginnen. Alleen lichte spierpijn van het bed herinnerde me eraan dat ik gisteren een lange, leuke, volle dag had gehad.
Dat had ik vroeger niet kunnen denken. Dan lag ik om 10 uur in mijn bed, sliep ruim 8 uur en dan nog stond ik moe op. Dan sliep ik soms overdag of liep ik veelvuldig te gapen, om na een lange dag weer doodmoe in mijn bed te ploffen.
Wat is dat heerlijk om zoveel meer energie te hebben en wat gun ik dat meer mensen die met een trauma te maken hebben (gehad). Ook al heb je dat niet in de gaten, omdat je het normaal bent gaan vinden dat alles je zoveel moeite en energie kost, in je lijf is ergens diep vanbinnen al die spanning opgeslagen.
Je hoeft daar niet mee rond te blijven lopen. Dat kan overgaan. Het maakt niet uit of je de keuze maakt met EMDR, SE of diepe ontspanningsoefeningen via yoga de op een diep niveau opgeslagen spanning los te laten. Feit blijft dat je dat tegen zal gaan komen en dat het ongelofelijk bevrijdend is als die moeheid uit je lijf is.
Gelukkig kan ik nu dus zeggen: vaarwel moeheid!
