In een blogpost op social media gaf ik aan dat er veel emoties en gevoelens zoals verdriet en angst een rol spelen bij het herbeleven van je trauma.
Het tegenovergestelde komt ook regelmatig voor: gevoelloosheid. Je gevoel onderdrukken en negeren, omdat het te pijnlijk is om die gevoelens te erkennen. Daar kun je heel goed in zijn geworden, door de jaren heen. In je hoofd zitten, omdat voelen te pijnlijk en te moeilijk is. Je lijf niet kunnen voelen, omdat daar te moeilijke en zware herinneringen aan hangen.
Ik was daar ook heel goed in geworden door de jaren heen. In mijn hoofd zitten, omdat voelen te moeilijk is. De afgelopen dagen en het weekend heb ik rondgelopen met een verdriet. Ik kon precies aanwijzen waar ik de zwaarte van dat verdriet in mijn lijf voelde. Maar het toelaten om dat verdriet te voelen en los te laten door te gaan huilen dat was een ander verhaal. Bij mij zit er al jarenlang heel veel ‘lading’ op het gevoel van verdriet.
Ik denk altijd dat ik er niet uit ga komen, dat de tranen niet op zullen houden. Dus houd ik het maar binnen en negeer ik dat gevoel. Probeer te functioneren zonder dat te willen en kunnen voelen. Maar dat is niet meer functioneren, dat is overleven. Het is ook nu zo dat ik het niet meer kan negeren. Ik moet het wel toelaten, want werkte het negeren eerder nog – met bijvoorbeeld continu buikpijn of een zwaarte in mijn borst als gevolg – vandaag de dag helpt me dat niet meer. Dus ik voel en kijk naar het verdriet op mijn eigen manier. En ik begrijp en leer dat ik niet altijd hoef te huilen, om wel te erkennen dat het verdriet er is.
En dan ineens na 3 dagen rollen de tranen wel. En onderweg gedurende dat aankijken is mijn lieve lijf heel slim, want ze zoekt en gebruikt ook andere manieren om mijn verdriet uit mijn lijf te krijgen. Ik boer me wat af de laatste tijd en nachtzweten is me ook niet onbekend. Heel bijzonder mooi om te zien hoe mijn lijf heel intelligent is en haar eigen weg zoekt.
Hoe ga jij ermee om als je gevoelens en emoties niet of maar moeilijk kunt voelen?
