Zaterdag ging ik naar een lotgenotendag.
Dat was spannend. Dat was onwennig.
Maar dat was ook mooi. Dat was ook fijn.
Dat je in een gesprek gelijk tot de kern kunt komen.
Dat wat je zegt beaamt wordt
Je aan een half woord genoeg hebt
Het delen en luisteren en het begrip zo fijn is
Dat het niet uitmaakt wat je verhaal precies is.
Dat de pijn dat je een beschadigd innerlijk kind bij je draagt voor iedereen hetzelfde is.
Dat het gevoel van dezelfde dingen delen herkenning en opluchting geeft: ik ben niet de enige.
Dat er dingen besproken worden die je niet met anderen kunt bespreken, omdat ze het niet begrijpen.
Dat mijn bijdrage aan de vuilewasmanifestatie mij een stukje bevrijding gaf.
Dat je dingen erkent en daarna loslaat, omdat je ze uitspreekt of opschrijft.
Dat je kracht kunt halen uit wat je hebt meegemaakt en daar iets positiefs mee kunt doen. Dat die kracht voor mij voelbaar was, gedurende de dag.
Dat ik aan het eind van de dag vol indrukken en tevreden naar huis ging.
Omdat ik geluisterd had naar mezelf om deze keuze te maken.
Dat is liefde voor mezelf en zacht zijn.
En wie weet smaakt dat in de toekomst wel naar meer.
Ik wil nog een heel rakend citaat delen, gelezen op een van de vuile wasgoed stukken van de vuilewasmanifestatie:
Blijft toch vreemd,
Niemand vind het raar
als je nooit een aanslag of ongeluk vergeet,
Maar een aanslag op je lichaam,
dat moet je wel vergeten.
Blijft toch gek?!
P.S. Bijzonder detail: ik zie dat dit mijn 50e blog is. Zal ik dan maar zeggen dat dat ook kracht is? Al 50 blogs geschreven over een taboe onderwerp, dat heb ik toch maar mooi bereikt.
