Ik voel dus ik ben
Vrij naar de filosofische instelling ‘Ik denk dus ik ben’ van de filosoof René Descartes.
Wanneer er sprake is van kindermishandeling, wordt er over grenzen gegaan. Persoonlijke grenzen. Grenzen die gerespecteerd hoorden te worden, grenzen die veilig zouden moeten zijn, grenzen die een kind niet kon bewaken en dus grenzen die de volwassene doelbewust negeerde en overschreed.
Wat heeft grenzen stellen nu te maken met ‘ik voel dus ik ben?’
Alles zou ik zeggen
Ik voel mijn grenzen. Dat is eigenlijk deze twee samengevat.
Ik voel mijn grenzen als volwassene.
Steeds opnieuw blijft dat een oefening. Maar het helpt als ik dat vanuit voelen doe. Dan kan ik eerst mijn eigen grens voelen en dat dan uitdragen naar een ander. Hoewel dat uitdragen niet altijd gemakkelijk is, blijf ik het proberen. Soms heb ik niet in de gaten dat ik over mijn eigen grenzen ga. Of soms struikel ik in het verwoorden van mijn grens naar de ander. Soms gaat het wel gelijk goed. Dat blijft een leerproces. Gelukkig ben ik daarin nooit uitgeleerd.
Het begint allemaal met bewustzijn. Bewust zijn van wat ik voel en wat mijn grens is.
Ben jij je bewust van je eigen grenzen?
Durf jij je grenzen aan te geven?
Durf je aan jezelf toe te geven wanneer dat makkelijk gaat en wanneer het lastiger voor je is?
