Bron: Just Be You – Marian Palsgraaf – Timelin
Vandaag had ik een gesprek met iemand. Onder andere over je eigen weg volgen, het toch doen, ook al kunnen mensen er van alles van vinden. Dat vinden ze toch wel. Zo ook over mijn blog en de inhoud. Ook als ik niet zou schrijven. Dan zou er iemand daar weer een mening over hebben.
Ik schrijf nu eenmaal, omdat dat zo voelt. Ik kan niet anders. Een keer zei iemand ‘die specifieke blog is best wel zwaar’. Dat klopt. Helemaal waar. Het onderwerp ook. Maar ik kan het nu eenmaal niet met minder doen. Ik doe niet aan mooi verpakken. Zoals Diggy Dex zingt in het liedje ‘Ode aan het leven’ ‘… ik houd van echt’. Precies dat. Ik houd van écht.
In heel veel opzichten is leven met de gevolgen van seksueel misbruik zwaar. Er zijn zoveel aspecten in je leven waar dat invloed op heeft. En ik geloof dat iedereen die een dergelijke ervaring helaas heeft moeten meemaken dit zal beamen.
Er zijn nog zovelen die dit dagelijks moeten meemaken. Teveel. Daarom blijf ik schrijven. Al is er maar 1 iemand die daardoor niet de andere kant op kijkt en iets doet. Al is er maar 1 iemand die denkt: misschien moet ik iets met mijn eigen ervaring(en). Al is er maar 1 iemand die zich realiseert: ik heb het verwerkt en heb mijn leven weer op de rails.
En als je het te zwaar vind wat ik schrijf, dan lees je het toch niet? De wereld is misschien nog niet klaar om dit taboe onderwerp openlijk echt hardop te durven bespreken, maar ik blijf schrijven. Dat in ieder geval.
