In gesprek met een vroegere basisschoolvriendin die ik jarenlang niet gesproken had, kwam ter sprake dat ik mijn blog op facebook had gezet.
Ze zei tegen mij: als jij het niet erg vind dat iedereen dit nu kan lezen….. Het lukte me niet zo goed om in woorden te vatten waarom ik het nu wel durf en belangrijk vind om over dit taboe onderwerp te spreken. Waarom het me niet (meer) uitmaakt dat iedereen dit van mij weet. Vandaag moest ik ineens denken aan een boek dat ik een paar maanden geleden las en waarin precies omschreven stond wat ik niet kon, maar zo graag wilde uitleggen.
……. Overlevenden die het slachtoffer van een vergelijkbaar trauma zijn geworden, worden actief op juridisch, politiek of educatief gebied om te verhinderen dat anderen in de toekomst tot slachtoffer worden gemaakt, of trachten de daders voor het gerecht te brengen.
Wat al deze inspanningen gemeen hebben is dat ze voortkomen uit de wens om de publieke bewustwording te bevorderen. Overlevenden beseffen heel goed dat mensen van nature geneigd zijn om gruweldaden en wreedheden uit hun gedachten te verdrijven. Soms hebben ze dat vroeger zelf ook gedaan.
Overlevenden beseffen dat ook diegenen die het verleden vergeten, gedoemd zijn om dat verleden te herhalen. Elke vorm van maatschappelijke actie berust daarom op het openbaar maken van de waarheid.
Overlevenden besluiten in het openbaar over het onuitsprekelijke te spreken in de overtuiging dat anderen daardoor geholpen zullen worden. Wanneer ze dat doen, voelen ze zich verbonden met een kracht die hun eigen vermogens overtreft. ……..
Uit: Trauma en herstel, Judith Lewis Herman
Bovenstaande woorden zeggen alles. Daarom dus.
