Ik wil niet meer stil zijn. Ik wil dat de informatie op dit blog meer bereik heeft. De impact die seksueel misbruik als een vorm van kindermishandeling kan hebben op iemands persoonlijkheid en leven wil ik bespreekbaar maken.
Het is natuurlijk mijn verhaal met mijn eigen interpretatie en beleving, maar ik denk dat slachtoffers zich kunnen herkennen in veel dingen die ik benoem. Sommige dingen wellicht ook niet. En dat mensen die hier (gelukkig) geen ervaring mee hebben, er wellicht informatie uithalen waar ze wat mee kunnen. Daarom heb ik besloten om dit blog te koppelen aan een facebookpagina. Die ik helaas niet direct kan koppelen aan mijn eigen facebookaccount, maar dat is dan maar zo. Dat heeft niets te maken met niet durven staan voor mezelf en mijn verhaal, maar met de praktische reden dat die koppeling niet direct kan worden gemaakt.
Ik schreef eens een gedicht over stil zijn. De inhoud is fictief. De woorden zijn gelukkig nooit tegen mij gezegd, maar het geeft denk ik wel heel goed de dreiging weer die maakt dat je je mond wel houdt over seksueel misbruik. Het is eng en moeilijk. Die dreiging voelde ik wel dergelijk. Dan hoefde er niet eens gezegd te worden dat ik niet mocht praten.
Stt, wees toch stil
Stt, wees toch stil
vergeet wat we hebben gedaan
waag het niet om me te slaan
ik heb hier de macht
niet jij, met je muizenkracht
stt, wees toch stil
hebben je pappa en mamma je niet geleerd
geheimen delen is verkeerd
houd nu maar je snater
vertel het niet, ook niet later
stt, wees toch stil
wie gelooft nou zo’n stom kind
dat altijd liegt en smoesjes verzint
waarom zou dit wel waar zijn
je bent toch nog maar zo klein
stt, wees toch stil
als je erover durft te spreken
dan zal ik je arm breken
dus onthoudt heel goed
dat je voor altijd zwijgen moet
stt, wees toch stil
De ervaring was zo intens en bedreigend dat schaamte er gelijk was. Dat is een ander onderwerp, maar ik haal het hier toch even aan. Het gevoel van schaamte ervaarde ik niet bewust als kind, maar wel later als opgroeiend persoon. ‘Je hoeft je er toch niet voor te schamen’ wordt er dan (in onwetendheid) gezegd. Nee, rationeel niet, maar gevoelsmatig wel. Seksualiteit bespreken is al zo’n beladen onderwerp, laat staan als er daarin grenzen worden overschreden. Het voelt zo intiem en kwetsbaar. Het vergt veel moed om dat wel te doen.
Stil zijn. Dat wil ik niet meer. Daarom dus deze stap.
