Laatst was ik in gesprek met iemand die vertelde over haar veilige plek. Dat ze die had en ze vertelde hoe die eruit zag voor haar. Ze hem als kind en later puber gebruikte toen ze gepest werd. Ze die veilige plek ook gebruikte bij andere traumatische ervaringen in haar leven. Dat dat heel helend werkte voor haar. Ze maakte een onderscheid tussen twee verschillende veilige plekken. De eerste veilige plek creëer je in je verbeelding als je voelt dat je getriggerd wordt, om te voorkomen dat je in een herhaling van je trauma zit en je niet helpend gedrag gaat vertonen. Een tweede veilige plek is letterlijk voor jezelf een thuis maken met materialen die je een veilig gevoel geven. Voor jezelf die veilige plek te creëren, om jezelf door je herinneringen en triggers te loodsen.
Ik heb alleen de eerste veilige plek voor mezelf gecreëerd in mijn leven. Vaak zonder dat ik me er bewust van was. Wat ik graag deed was wegkruipen onder de dekens als ik me niet veilig voelde. Dat voelde op dat moment heel fijn en geborgen. Ik gaf mijn innerlijk kind dan een stem. Ze werd gezien. Daar waar ze naar aanleiding van het trauma is blijven steken in haar ontwikkeling en later niet gezien werd door mij als volwassene. Ze kreeg niet de aandacht en troost die ze verdiende. Dus voelde ze zich heel alleen en eenzaam, rondlopend met haar pijn en verdriet van het trauma. Op het moment dat ik wel als de volwassene die ik nu ben, de geborgenheid en aandacht aan dat innerlijk kind die hoort bij dat trauma kan geven, dan heel ik dat stuk van mijn innerlijk kind. Zo heeft iedereen nog vele innerlijke kinderen naar aanleiding van trauma’s, groot of klein, in je leven. Deze innerlijke kinderen verdienen de aandacht die ze nu van jou als volwassene kunnen krijgen. Zodat die delen in jou geheeld kunnen worden. Stap voor stap.
Vaker nog lukte het me niet om mezelf gerust te stellen en een veilig gevoel te scheppen en betekende dat dat ik door de trigger (aanleiding) opnieuw in de herinnering terecht kwam. De herinnering herbeleefde die dat innerlijk kind meegemaakt had. Ik kon op dat moment niet anders. Ik had nog niet geleerd hoe ik mezelf hierin kon ondersteunen om daarna helpend gedrag te vertonen. Ik voelde me alleen maar overspoeld worden door de herinneringen en lichamelijke reacties en raakte er pas uit als de reactie wegebde.
Volgens mij kan het bij trauma heel helpend zijn dat je zo’n veilige plek hebt of voor jezelf maakt. Als tegenhanger voor de zware, negatieve lading die het traumastuk heeft. Zodat je uiteindelijk zelf leert jezelf hierin te ondersteunen. Dit kun je met een coach of hulpverlening oefenen, zodat je het jezelf eigen leert maken.
Heb jij een veilige plek, waar je heen kunt gaan voor jezelf? Wanneer je daar behoefte aan hebt, op welk moment van de dag het ook is? Is die plek in jezelf hetzelfde als de fysieke plek? Of heb je misschien meerdere veilige plekken?
