Als je hebt geleerd in je leven,toen je jong was of later dat aanraking gevaar inhield, is dat een kant van de medaille.
Je kunt je leven en je lijf echter een andere imprint meegeven. Laten ervaren dat aanraking goed is en veilig en warm en zacht. Dat het ook anders kan dan die onveiligheid ervaren.
Daar zijn vele wegen toe die je daarbij kunnen helpen.
Tot nu toe schreef ik vooral in mijn blog vooral over de pijn, verdriet en angst. Over wegen bewandelen die daar iets aan doen. Die al die gevoelens erkennen. Weten dat ze er zijn en ze durven uiten. Dan schreef ik over therapeutische oplossingen om bijvoorbeeld angst te verminderen en uiteindelijk te laten verdwijnen. Voorbeelden hiervan zijn EMDR en Somatic Experiencing.
Over het bevrijdende gevoel van verdriet te voelen.
Over de toegevoegde waarde van je verhaal vertellen. In praatgroepen, op social media met de #metoo beweging, in de beslotenheid en veiligheid van je eigen huis. Over delen om te helen. Dat er iemand naar je luistert. Dat je wordt gezien.
Dat kreeg heel veel aandacht. Dat was goed en nodig blijkbaar. En ik heb het idee dat in het nieuwe jaar mijn blog een iets andere wending krijgt. Of eigenlijk is dat geen andere wending. Het is waar ik dit blog mee begon: de andere kant van de medaille.
De medaille die laat zien: er is hoop. Dat je ziet en voelt en ervaart dat aanraking ook veilig kan zijn. Troostend. Helend. Verwarmend. Maar vooral en bovenal veilig. VEILIG.
En ook: zo ongelofelijk nodig.
Dat is een gemeenschappelijk ding wat wij mensen met ons allen gemeen hebben qua behoefte: de noodzaak van aanraking. Naast eten, drinken en een dak boven je hoofd is aanraking eigenlijk een eerste levensbehoefte. Maar wij westerse mensen zijn dat vergeten. Er rust, naast een taboe over praten over seksualiteit en seksueel geweld, ook een taboe op aanraken denk ik.
Ik wil hiermee niet beweren dat we met zijn allen dan maar heel knuffelerig en aanhankelijk zouden moeten zijn. Ieders behoefte daarin is ook anders natuurlijk. Die grenzen zouden ook altijd moeten worden gerespecteerd en niet alleen vanuit cultureel oogpunt bezien. Maar enige nuance is wel op zijn plaats vind ik.
Vrouwen kussen elkaar ter begroeting. Tussen mannen onderling is alleen een schouderklop of een halve omhelzing toegestaan. Maar wat als jij nou iemand bent die een andere behoefte heeft?
Die hunkert naar een stevige omhelzing als dat nodig is. Of gewoon een tijdje naast je zit en je hand vasthoudt.
Dan heb je in dit land toch wel een probleem. Waarin het algemene beeld is dat door de media wordt uitgedragen om vooral niet te voelen, niet je lijf als waardevol deel van jezelf te zien, enkel toch als een lustobject of een schoonheidsideaal in de modellenwereld. Of een manier om respectvol met je lichaam en die van een ander om te gaan zoals bij vechtsporten. Maar dan nog is dat, naar mijn bescheiden mening voor zover ik daar iets over mag zeggen gezien ik het nooit zelf beoefend heb, weliswaar respectvol maar op een bepaalde manier gekaderd. Aan regels gebonden.
Ik heb het nu over de ongekaderde, vrije manier van aanraken.
Ik las eens ergens in een boek dat dat huidhonger wordt genoemd. De menselijke behoefte van aanraken. Dat vind ik zo’n mooie respectvolle term.
Een behoefte aan aanraken die overigens die helemaal niets te maken heeft met begeerte of macht. Een baby heeft die aanraakbehoefte heel sterk en dan is het normaal die te geven. Maar volgens mij hebben volwassenen die nog steeds, alleen rust er een taboe op aanraken buiten bepaalde kaders. Dat vind ik jammer. Ik vind mensen die met een bord in de stad gaan staan met free hugs erop ietwat geknutseld en het lijkt me erg ongemakkelijk om zomaar met een onbekende te knuffelen, maar het idee is prima: mensen eraan herinneren hoe belangrijk aanraking is.
Dus wie geef jij die welverdiende aandacht vandaag, op een manier die past bij de persoon? (Dat mag ook jezelf zijn natuurlijk.. :-))
