Ik heb al een tijd niet meer hier zelf een blog geschreven. Door omstandigheden is mijn inspiratie (hopelijk tijdelijk) een beetje opgedroogd.
Maar er is iets wat ik zeker weten wil delen vandaag: wat ‘fijn’ dat al die maskers die afgaan.
Al die mensen die opstaan. In al die verhalen achter de hashtag #metoo, de artikelen, de interviews, de wereldwijde media aandacht, de beerputten die eindelijk opengaan. Op allerlei terreinen van de samenleving. Want dat zijn er zoveel. Allemaal hebben die overlevers maar 1 boodschap: Zie mij. Hoor mij.
Net zoals ik schreef in het blog Ik zie jou.
En dan kan ik enkel buigen en zachtjes klappen. Van bewondering. Voor al die dapperen, al die moedige mensen die hun masker afzetten.
Dan ben ik dankbaar dat ze dat durven. Open te zijn. En dan wens ik: dat er heling in zit. In het vertellen, in het hardop uitspreken tijdens een interview, in het schrijven op social media. In het op ieders eigen wijze uiten van je ervaring(en).
En stiekem ben ik hoopvol. Dat de deksels van de beerputten blijven. Dat de maskers af blijven. Dat er nu eindelijk iets gaat veranderen. In de omgang tussen mensen, in de verhoudingen van machtsstructuren tussen mannen en vrouwen, in de omgang met de omvangrijkheid van dit maatschappelijke probleem, in de signalering van kindermishandeling.
Zoals Marco Borsato in zijn lied ‘Maskers af’ zingt:
Voor jou zet ik mijn masker af
met jou speel ik geen spel
Je mag me zien zoals ik ben
maar bang maakt het me wel
Voor jou zet ik mijn masker af
en hoop dat je dan ziet
dat ik gewoon een joker ben
die lacht om zijn verdriet
Voor jou zet ik mijn masker af
ik heb geen muren meer
omdat jij net zo kwetsbaar bent
leg ik mijn wapens neer
Voor jou zet ik mijn masker af
aan jou geef ik mij bloot
ik werp mijn ziel en zaligheid
uit liefde in je schoot