Ik wandel door een stukje groen in de buurt. Op dit moment geen hondenbezitters of spelende kinderen te bekennen. De speeltuin ligt er verlaten bij in de late middagzon. Ik rust even uit op een van de speeltoestellen. Van plan om weer naar huis te gaan. De speeltuin blijkt toch niet zo leeg als ik dacht. Achter mij komt een jongen van een jaar of 14 naar me toe. Zijn vrienden staan een eindje verderop.
Ik groet hem en zeg naar huis te gaan. Draai me om. Roept hij ineens: zeg mevrouw, ik ben seksverslaafd. Nou, ik niet, mompel ik voor me uit. Resoluut blijf ik doorlopen zonder nog te reageren op de opmerkingen van de jongen”hee mevrouw…..” en zijn joelende vrienden
En ineens voel ik angst en denk: er is hier niemand anders, ik ben een vrouw in mijn eentje, zij zijn met zijn 5en… Ook al zie ik wel dat het nog jochies zijn en dat ze om god weet welke reden het interessant vinden om te zien hoe ik reageren zou wanneer ze dergelijke taal roepen, kan mijn hoofd niet meer logisch nadenken. Alleen maar de ene voet voor de andere zetten en niet reageren op het geroep. Totdat ik weer op veilig terrein ben.
Ik vraag me af:
Welke opvoeding heeft deze jongen gekregen?
Eentje waarin het normaal is een vrouw op deze manier toe te spreken blijkbaar.
Wie doet daar wat aan?
Wie leert z’n jongen dat dat niet normaal is?
Wie leert hem respect te hebben voor een vrouw? Haar niet als minderwaardig te zien?
Ik weet het antwoord niet. Wie wel?!
