In het verlengde van het vorige blog met het onderwerp Ik ben groots een naamsverandering. Ik schrijf niet meer over slachtoffers, maar over survivors. Dit blog schrijf ik naar aanleiding van een opmerking van iemand die zei: Blijf je eeuwig slachtoffer? Mijn antwoord daarop is een krachtig ‘nee’.
Ik heb dit onderwerp eens rustig de revue laten passeren, voordat ik heb besloten erover te schrijven. Slachtoffers dekt de lading niet. Ja, er is je iets overkomen waar je geen macht over had. Wat je weerloos maakte. Waar je geen keuze had. Waar enkel overgave aan was wat er gebeurde.
Maar slachtoffer klinkt alsof je nog steeds weerloos bent. Lamgeslagen. Niet in staat om te bewegen. Niet in staat om in actie te komen. Nie in staat om te genieten en te leven.
Nu kun je wel in actie komen. Om het beter voor jezelf te maken. Om te mogen kiezen voor wat jij nodig hebt. Voor wat goed voelt op dit moment.
Is dat verdriet hebben? Dan is dat zo en mag dat er zijn. Is dat boos zijn om wat je is aangedaan? Natuurlijk mag je boos zijn. Ben je dankbaar of blij? Ook dat mag er zijn.
Het kan ook betekenen dat je blijft hangen in je slachtoffer zijn. Terwijl dat waarschijnlijk niet je intentie is.
Daarom gebruik ik in het vervolg het woord survivor, dat klinkt sterk en krachtig. Zoals men wel eens zegt: je hebt het overleefd. En dat klopt natuurlijk. Je zat in de overlevingsstand omdat dat toen nodig was, maar daar mag je nu voor kiezen (elke keer opnieuw) om daar uit te stappen.
Ik wil ervoor kiezen niet te blijven hangen in slachtoffer zijn. Ik kies nu voor overeind staan. In krachtig zijn en uitstralen. In met opgeheven hoofd de wereld tegenmoet treden. Dus als een survivor inderdaad.
