“Ik ben klein en zij zijn groot….”
Uit: de tekenfilm Calimero
De laatste weken worstel ik met een ding. Een groot ding. Worstelen inderdaad ja.
Ik maak me klein. En waarom? Als ik dat beredeneer, zeg ik: dat is gemakkelijk, want dat ken ik. Dat deed ik vroeger en dat dus ik nu dus vaak nog.
Als ik voel, voel ik wat er gebeurt: dat het me angst aanjaagt om in mijn kracht te staan. Dat die kracht groots is. Dat die kracht overweldigend is. Dat die kracht er gewoon mag zijn. Helemaal. Dat dat pas is dat je jezelf recht doet.
Het is gemakkelijker om dat bij een ander te zien zoals ik in het blog ‘ik zie jou’ beschrijf. Maar bij mezelf? Dan is dat ineens een hele uitdaging.
Het is een besef dat dat mag: groots zijn. Gewoon omdat we dat mogen zijn als mens. Dat is ons geboorterecht. Onszelf zijn en dus ook groots zijn.
Maar dat is oh zo eng om in de praktijk te brengen. Er zit nog veel verdriet onder. Verdriet van een klein meisje die alleen maar liefde was. Die klein was (letterlijk) en werd gehouden, omdat de situatie dat vroeg. Maar dat kleine meisje ben ik niet meer. Ik ben volwassen.
IK BEN GROOT(S)
Punt. Meer niet.
Als ik het zo opschrijf, lijkt dat heel simpel. Maar er is nog werk aan de winkel om dat ook echt tot in mijn diepste zelf te voelen en dat dus uit te dragen aan de wereld.
Misschien dat het helpt om de komende tijd een afbeelding die iemand mij maanden geleden met een liefdevolle intentie gaf groot uit te printen en op te hangen:
