Een wake-up call: soms heb je die als mens nodig.
Net als de wekker die vanmorgen ineens op een ongewoon tijdstip afging, terwijl ik me niet kon herinneren hem ingesteld te hebben.
Dat er iemand tegen je zegt: hey hallo, ben je wel goed bezig? Ren je niet ineens heel hard weg voor jezelf? Ben je wel blij met de keuzes die je maakt? Zijn die wel in lijn met wie je wilt zijn? Waarom maak je je klein? Waar is je kracht gebleven?
In allerlei situaties kwamen deze vragen voorbij de afgelopen tijd. Dank aan diegenen die die spiegel voor me waren. Ze voelen zich zelf wel aangesproken als ze deze blog lezen denk ik.
Ik volg momenteel een yoga docenten opleiding. En ja, daarin kom ik mezelf tegen. Logisch, want je kunt niet iets aan een ander uitdragen, als je niet eerst een manier hebt gevonden om met jezelf en je eigen dingen om te gaan.
Tijdens de beoefening van yogahoudingen word je uitgedaagd te voelen, in het moment te zijn. Dat was ik de afgelopen tijd (bijna) helemaal niet. Ik probeede vooral in de oh zo bekende ik-ren-voor-mezelf-weg-stand te zijn en niet te voelen. Dat dat niets oplost, weet ik verstandelijk wel, maarja blijkbaar is dat dan toch de makkelijkste weg voor dat moment.
Vandaar dus dat die wake-up call nodig was.
Ik heb voor mezelf aantal keuzes gemaakt waarin ik leer om weer meer te voelen. Hopelijk heeft dat (straks) ook effect op mijn schrijven en mijn blogs.
