Ik wil nog even aanhaken op het laatste deel van mijn vorige blog. Dat ging over kracht. Kracht over jezelf uitspreken, ook voor anderen die dat (nog) niet durven. Ik wil vandaag een positief geluid neerschrijven. Kiezen voor liefde. Dat voelt nu zo nodig.
De tegenhanger van angst is kracht. Dat geldt voor het proberen te doorbreken van een taboe als seksueel misbruik, maar ook bijvoorbeeld voor het weerleggen van uitspraken van Wilders en Trump. Ik las op facebook een bericht over ‘de week van vriendelijkheid’. Voorbeelden die weerspiegelen dat je steeds weer kunt kiezen voor negativiteit of positiviteit.
De kracht van het woord. Die is ongekend. Ik raakte geinspireerd tot het schrijven van dit blog doordat ik ergens las wat de vader van Malala (Ja, dat is die Pakistaanse nobelprijswinnares die bleef roepen dat er onderwijs voor meisjes nodig was, ook toen ze haar stem probeerden te doden) zei tegen de schrijfster Eilsabeth Gilbert:
‘Zeg de mensen dat ze nóóit de kracht van hun stem moeten onderschatten.’
Daarom is deze voor jullie, voor al die kinderen, vrouwen en mannen die worstelen met ervaringen van kindermishandeling. Nu op dit moment, vandaag en morgen. Door ervaringen die ze nu meemaken, het herbeleven van herinneringen of het omgaan met angst. Ik wil hiermee laten zien dat er anderen zullen zijn die naar je kijken, die je zullen zien zoals je bent. Dat je mag blijven geloven in de goedheid van de ander. Maar vooral dat ik bewondering heb voor de strijd die mensen onzichtbaar elke dag moeten leveren om te kunnen leven. Daarom een ode aan de kracht van het woord én de kracht van actie. Met allerlei voorbeelden uit de praktijk die ik heb gehoord of gelezen.
Wist je dat er een ongelofelijke kracht schuilt in…..
…. s’ Morgens wakker worden, het liefst willen blijven liggen (omdat je als een berg op ziet tegen de dag die voor je ligt) en dan toch uit bed stappen
… bang zijn om langs water te lopen omdat dat nare herinneringen oproept en het op die ene dag toch durven
… tegen je vriendinnetje vertellen over ‘je geheim’ ondanks dat je bij een eerdere ‘ik spreek mezelf uit’ poging tegen een volwassene niet geloofd werd
… bang zijn dat je kind hetzelfde overkomt als jij en haar toch de wereld in sturen
… jezelf kwetsbaar opstellen, bang zijn voor de reactie van de ander en het toch doen
… je verdriet er mogen laten zijn ook al heb je als kind geleerd dat dat niet mocht
… moeite hebben met lichamelijke aanrakingen en dan toch kiezen voor een sport waarin je juist met je angst wordt geconfronteerd
… je ouders die weer contact met je willen opnemen en willen doen alsof er niets gebeurd is proberen met pijn in je hart te negeren en hiermee om te moeten gaan
Zoals mijn favoriete cartooniste Molly Hahn het in een prachtige doodle verbeeldde:
