Toen ik begon met dit blog, ergens halverwege het afgelopen jaar, wist ik niet wat ik er precies mee wilde. Ik voelde de behoefte om te schrijven. En later om mijn blogs te delen met anderen door het openbaar te maken op facebook. (Al is daar heel wat angst aan vooraf gegaan, maar dat terzijde) Nu weet ik dat dat nodig was, omdat schaamte je klein en gevangen kan houden. En dat wilde ik blijkbaar onbewust niet (meer).
Ik kwam toevallig in aanraking met Somatic Experience en dacht: laat ik het eens proberen. “Er helemaal vanaf te komen” dat schreef mijn therapeute in het behandelplan. Ik dacht toen nog: dat zal best, ik moet het eerst nog zien…
De woorden uit een van de boeken van de schrijver Peter Levine die Somatic Experience heeft ontdekt kende ik toen nog niet. Ik citeer uit zijn boek De tijger ontwaakt:
“Omdat elke verwonding binnen het leven bestaat en het leven zich voortdurend vernieuwt, zit in elke verwonding ook de kiem van genezing en vernieuwing. Het lichaam is ontworpen om zichzelf te vernieuwen door voortdurende zelfcorrectie. Dezelfde principes gaan ook op voor de genezing van de psyche, het wezen en de ziel.”
Wat heb ik nu geleerd van het beschrijven van mijn proces?
Dat het het waard is om diep te gaan, soms, wanneer het nodig is. Ook al weet je niet waar het eindigt. Is het vaak donker, zie je geen hand voor ogen, maar voel, weet je, dat er ergens licht is. Licht dat er altijd geweest is, maar wat je niet kon voelen en zien. Omdat het trauma je gevangen hield. Ik weet en heb ervaren wat er is bij dat licht: genezing. Meer nog: het vinden van mijn levensvreugde.
Om het jaar af te sluiten wil ik een gedicht delen om uit te leggen hoe trauma je leven beheerst. Hoe het mijn leven beheerstte.
Koersbepaling?
Dat je het stuur van je leven kwijt bent.
Je geen flauw idee hebt welke kant je op wilt varen.
Je niet eens kunt bedenken dat je ergens naartoe kunt varen. Laat staan wilt.
Geen horizon zien.
De hoge golven proberen te bedwingen.
Meegesleurd worden door de sterke stroming.
Kopje onder gaan.
Elke dag opnieuw.
Je schip gehuld in een dikke mist
Onzichtbaar voor het oog
Maar altijd aanwezig
Sluimerend
Dat is wat trauma met je doet. In je lijf en je hoofd. Elke dag opnieuw.
Wat is het heerlijk om te kunnen zeggen dat ik nu het gevoel heb wél zelf de koers te kunnen bepalen. Dat er een keuze is. Bijvoorbeeld een keuze om het ruime sop te kiezen en voor nieuwe avonturen te gaan. Of voor anker te gaan en kalm liggen wachten. Er is een keuze, elk moment opnieuw.
Koers kunnen bepalen, wat een heerlijke bezigheid! Ik ga er stiekem misschien nog wel goed in worden ook.
Over die levensvreugde schrijf ik wellicht nog wel een keer, maar dat zal dan volgend jaar worden. Ik wens iedereen een vreugdevol begin van 2017!
