Week tegen Kindermishandeling

door nov 14, 2016Niet gecategoriseerd

 Hoewel ik ten tijde van de Week tegen Kindermishandeling (14-20 november 2016) op vakantie ben en dus niet actief deel kan nemen aan deze week, wil ik er toch op mijn manier aandacht aan besteden door er een blog over te publiceren. 

De week tegen Kindermishandeling. Een week vol met activiteiten in het hele land om voor dit onderwerp aandacht te vragen. Geïnteresseerd in hoe je deel kunt nemen? De agenda kun je hier vinden.

Aandacht voor dit thema is belangrijk. Vanwege vele redenen. Ik wil er twee hier uitlichten: erkenning willen als slachtoffer en signalering van kindermishandeling.

Erkenning

In een eerder blog  schreef ik al over het belang van een kind serieus nemen als hij/zij met zijn/haar verhaal naar buiten komt. Meestal gebeurt dit echter niet. Heeft het kind of de volwassene (eindelijk) de moed om te spreken, wordt het nog een keer getraumatiseerd, bovenop de reeds traumatische gebeurtenis zelf, omdat er niemand is die het verhaal gelooft. Er wordt nog eens extra zout in de wond gewreven die er toch al is.

Een tijdje terug heb ik deelgenomen aan een kort interview ten behoeve van een, nog uit te zenden, documentaire over seksueel misbruik. Er werd mij gevraagd waarom ik het belangrijk vind dat deze documentaire gemaakt zal worden. ‘Zodat er gesproken wordt over dit taboe onderwerp’, was mijn antwoord. Ik vroeg welke andere redenen mensen benoemden. Het meest genoemde antwoord was hertraumatisering doordat men niet gelooft wordt. Daar schrok ik van: dat het blijkbaar zo moeilijk is om een persoon serieus te nemen, juist bij zo’n gevoelig onderwerp. Getuige de lanceerders van de #zeghet campagne die vorig jaar plaatsvond word je als reactie zelfs online uitgemaakt voor vanalles en nog wat, zodat men maar niet hoeft te geloven dat het wel eens simpelweg de waarheid is. Gelukkig zijn er ook genoeg mensen in de wereld die hun ogen hier niet voor sluiten. Hoe pijnlijk en hard de waarheid ook is.

 

Signalering van kindermishandeling

In het eerder genoemde blog ga ik er vanuit dat een kind op een gegeven moment wel zal durven praten. Maar wat als dit niet zo is? Hoe kun je dan als bijvoorbeeld ouder of leerkracht erachter komen of een kind hulp nodig heeft?

Een mooie manier is de volgende: door middel van het (voor)lezen van een boek waarin het onderwerp grenzen bewaken, geheimen en erover vertellen op een kinderlijke manier wordt uitgelegd. Met het boek ‘Eiland zonder boten’ hebben de schrijfster en illustrator samen een bijzonder boek samengesteld.

Een recensie over dit boek beschreef de noodzaak dat dit boek er is:

Een bijzonder boek. Voor veel kinderen gewoon een spannend boek met prachtige illustraties. En voor sommige kinderen een speciaal boek, omdat het bij hen iets raakt. Iets wat kwetsbaar is. En nu dankzij dit boek woorden krijgt. Dapper, bijzonder en mooi.

Precies dat belang wil ik hier benoemen. Het boek is geschreven naar aanleiding van de Amsterdamse zedenzaak. Met de feestdagen voor de deur lijkt het me een goed cadeautje dat Sinterklaas door de schoorsteen laat gooien of de Kerstman onder de boom laat bezorgen. Hier kun je het boek bestellen.

 


NIEUWSBRIEF

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

* Verplicht veld