Er is iets waar ik al een tijdje over nadenk. Niet alleen over nadenk trouwens, maar ook handel in mijn dagelijks leven.
Het gevoel dat er ruimte is. Dat mijn hoofd en lijf niet meer vol zitten met allerlei oude ‘shit’, maar dat eindelijk ‘mijn ogen open zijn gegaan’ en ik kan gaan leven. Echt leven. Experimenteren. Buiten mijn comfortzone stappen en gewoon proberen. Omdat ik daar de energie voor heb, omdat het mag van mezelf, omdat het kan.
Een voorbeeld hiervan is dat ik de laatste tijd veel bewuster bezig ben met koken. Ontdekken hoeveel mijn lijf nodig heeft aan energie. Wat goede voedingsstoffen zijn voor mijn lijf en welke niet. Daar ruimte voor maken om met die kennis aan de slag te gaan. Nieuwe voeding ontdekken. Bakken, koken, iets laten aanbranden en dat weer herstellen. Vooral voelen hoeveel energie ik ervan krijg, door goed te eten wat bij mijn lijf past. Hoeveel meer ik dan kan doen op een dag. En hoeveel zin dat dan weer geeft om te leven en er met volle teugen van te genieten. Dat gevoel was heel erg ondergesneeuwd, maar nu is het er gelukkig weer en ben ik me er bewust van. Er is een wereld voor me open gegaan en ik ben er hartstikke blij mee.
Wat ik met dit blog wil duidelijk maken? Er is een ‘na’, een leven nadat de gevolgen van geweld uit je lijf en hoofd zijn. Dat is best een kunst: leven. Ik weet nog niet altijd hoe dat moet. Maar ik kom er wel. Stapje voor stapje. Ik leer de kunst wel, net als fietsen vroeger. Dat leerde je ook met vallen en opstaan.
Deze weblog blijft overigens bestaan. Mijn plekje op het internet om te delen. Ter inspiratie voor andere slachtoffers van geweld of ander onrecht om te laten zien dat er een weg omhoog is. Omhoog naar het licht. Ongeacht hoe zwaar en lang de weg er naartoe is. Tot mijn tevredenheid is het licht feller en mooier dan ik had kunnen bedenken. Ter inspiratie ook voor anderen, dat het het waard is om je rugzak te bekijken en jezelf een lichter leven te gunnen. Omdat jij het waard bent, om wie je bent. Omdat je er mag zijn. Helemaal.
Ik wil afsluiten met de volgende woorden uit het toepasselijke liedje ‘I was here’ van Byoncé:
I wanne leave my footprint on the sands of time
Know there was something that, meant something that I left behind
When I leave this world, I’ll leave no regrets
Leave something to remember, so they won’t forget
I was here
