De vraag kwam zomaar ineens voorbij tijdens een gesprek met iemand: wat als jij niet de enige was? De reactie van dat kleine beschadigde kind op die vraag was duidelijk: ik heb pijn. Zie je dat? Later (op een geschikt moment) luisterde ik naar die reactie.
De volwassene die ik tegenwoordig ben reageert anders. Die kan verder kijken dan haar eigen ervaring en schrikt ervan: dat beeld dat ik wellicht niet de enige was hakt erin. Had ik dan daar iets in/aan kunnen doen? Nee, natuurlijk niet. Ik weet toch niet of dat zo is. Maar als het wel zo is, ratelt mijn hoofd verder, dan had ik beter naar de rechtbank kunnen stappen. Op een moment dat dat nog kon. Op een moment dat het verjaringstermijn nog niet verstreken was. (Wie heeft zoiets verzonnen? Een verjaringstermijn op delicten als geweld moet er gewoon niet zijn. Het gegeven dat het gebeurt is draag je toch ook je hele verdere leven met je mee. Dan moet je ook je recht kunnen halen als je daarvoor kiest. Ook als dat jaren later is.)
Het is een vraag die ik mij eigenlijk nooit heb gesteld. Daar was gewoonweg geen ruimte voor. Ik was teveel bezig met mijn eigen proces. Nouja, dat is niet helemaal waar. De vraag is wel eens voorbij gekomen. Jaren geleden, in gesprek met een psycholoog, maakten we samen een daderanalyse. Die analyse was gebaseerd op aannames. Het hielp me niet echt. Er zo klinisch naar kijken, met zoveel vraagtekens, was niet mijn manier.
Had ik dan wellicht….? Het zo denken heeft geen zin, met een wat als… gedachte, blijf ik als een cirkeltje ronddraaien. Het helpt me niet verder. Er is geen goed of fout. Een mens maakt altijd keuzes gegeven de situatie hoe hij op dat moment is. Daar zou ik later misschien spijt van kunnen hebben, maar die emotie brengt me niet verder en is niet erg helpend. Dus kies ik er nu voor te berusten in de situatie, maar wel erover te schrijven. Het is immers een realistisch scenario: een pleger van seksueel misbruik heeft vaak meerdere slachtoffers. Dat aantal kan soms aardig oplopen. Kijk maar naar de Amsterdamse zedenzaak van 2010.
En ik denk zomaar -al is het dan een oordeel en aanname- dat leven met de wetenschap dat je dit een ander aan hebt gedaan, al best een zware rugzak is die je je hele verdere leven moet dragen. Ik heb al genoeg aan de verantwoordelijkheid van het dragen van mijn eigen rugzak. En daar laat ik het voor nu bij.
