Het gevoel een stukje van mezelf kwijt te raken. Dat gevoel ervaarde ik nog niet eerder. Maar laatst was dat er ineens. Dit mocht nog aandacht hebben.
Het ‘iets van mezelf kwijtraken’ geeft een gevoel geen controle meer te hebben over wat er gebeurt. Dat gevoel herken ik wel. Ook al weet ik dat het slechts een illusie is, die controle willen houden. Toen en nu. Tijdens het misbruik was dat een overlevingsmechanisme, “dit is veel te onbegrijpelijk, dus ik voel maar liever niets”. Later bleef dat controle houden een overlevingsmechanisme om te leven. Nu werkt controle willen houden ook niet meer. Gelukkig niet meer. Wanneer ik een gevoel, emotie, gedachte, lichamelijke sensatie tegenkom, moet ik daar wat mee. Ook als ik het gevoel heb dat ik daarmee wellicht een stukje van mezelf kwijtraak. Misschien is dat namelijk helemaal niet zo en is dat enkel mijn ervaring.
Dat vraagt overgave, wat juist ongelofelijk moeilijk is. Overgave aan het voelen van een gevoel, aan het feit dat je weet dat er een eind komt aan dit gevoel en deze situatie. Overgave aan ontspanning. Dat kan heel moeilijk zijn voor mensen die misbruikt zijn. Nu kan ik dat inmiddels best wel goed, doordat ik zoveel spanning heb losgelaten de afgelopen tijd en veel leer over spanning vs ontspanning in mijn lijf tijdens de yogalessen.
Mijn lijf is nog steeds bezig met loslaten. De vraag “Komt er wel een eind aan dit loslaten wat mijn lijf doet?” vraagt ook overgave. Wanneer is het loslaten klaar? Dat weet ik niet. Misschien wel nooit. Vandaar ook die 97% die ik in dit blog beschrijf.
Overgave, dat is van tijd tot tijd dus best nog best een uitdaging!
