Het doel van mijn blog is om seksueel misbruik bespreekbaar te maken. Dat klinkt gemakkelijker dan het is.
Gister stond ik in een Terre des Hommes winkel spullen te verkopen. Een mevrouw wilde weten waar de opbrengst van de winkel heen gaat. Ik vertelde dat elke Terre des Hommes winkel een project steunt wat gekozen wordt door de vrijwilligers die er werken. In dit geval was dat het project ‘Seksuele uitbuiting van kinderen in Azië’.
(Ja, echt. Ik verzin het niet. Ik heb dat project niet gekozen. Toen dat werd gedaan, was ik er nog geen vrijwilliger.)
Ik wees mevrouw op het A4-tje dat achter mij op het prikbord hing en ze probeerde te lezen wat er stond. ( Te kleine lettertjes, ik had die flyers toch wat groter uit moeten printen of het lettertype aan moeten passen. Ik heb die flyer gemaakt, een taak als PR vrijwilliger van de winkel.) Daarna stelde ze nog de vraag of de hele opbrengst naar dit project gaat. Dat is niet zo, maar wel grotendeels.
Voor mij was deze ontmoeting een eye-opener. Ik probeerde neutraal te kijken en rustig te wachten tot mevrouw uitgelezen was. Nouja, betrekkelijk rustig dan. Het kostte me veel energie neutraal te blijven kijken. Deze keer ging mijn hart niet heel snel kloppen, deze keer werden mijn wangen niet rood. Stokte mijn adem niet in mijn keel en wachtte ik niet angstvallig het moment af dat de situatie voorbij zou zijn of dat er een ander onderwerp werd aangesneden.
Nee, ik stond daar niet alsof ik me aangesproken voelde, maar een beetje ongemakkelijk was het wel. Het is nou niet dat een dergelijk onderwerp dagelijkse kost is om te bespreken. Dat heet handelingsverlegenheid heb ik eens ergens gelezen. Ik geloof dat ik hier nog wel wat stappen in te maken heb: het gewoon gaan vinden om hardop mijn mening hierover te zeggen. Dat het ook zo voelt. Er mag dan geen oude angst meer in mijn lijf zijn, echt comfortabel voelt deze nieuwe situatie ook nog niet. Ik weet gewoon simpelweg niet wat ik dan wil zeggen of niet zeggen. Dan kies ik nog maar de makkelijkste weg en zeg liever niets.
En toch: 1-0 voor mij.
Een andere situatie die illustreert dat het niet gewoon is om over seksueel misbruik te praten. Ik was een keer met iemand in gesprek. Gaandeweg het gesprek wilde ik dit onderwerp op tafel leggen. Dat deed ik ook. De reactie van die ander was een zeer empathische. Er werd geluisterd naar wat ik te zeggen had en er werd naar mijn idee goed op gereageerd. Dat was erg fijn op dat moment. Later realiseerde ik me wat de boodschap was van die ander: dit gesprek had ik niet verwacht. Die ander gaf daarmee aan wat algemeen zo is: als je met een onderwerp niet bekend bent (om wat voor reden dan ook), is het logisch dat je niet goed weet wat je moet zeggen of niet zeggen, moet doen of niet doen. Dat geldt voor mij net zo goed als voor ieder ander. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe het voelt een dierbaar persoon die dichtbij je staat te verliezen. (Ik doel hierbij op iemand die jong sterft, niet de oma of opa die op een gezegende leeftijd sterft. Wat overigens het ene verdriet niet minder of meer erg maakt dan het andere, maar dat terzijde.) Dus weet ik ook niet goed hoe ik daarmee om moet gaan, hoe ik het beste met een ander daarover in gesprek kan gaan. Simpelweg omdat ik dat niet heb meegemaakt. Dat moet die ander mij dan leren. Dat betekent overigens niet dat ik niet kan meevoelen met die ander. Dat lijkt me vrij logisch. Maar dat is iets anders dan weten hoe iemand zich voelt, omdat je hetzelfde hebt meegemaakt.
Een project wat probeert een brug te slaan tussen ervaringsdeskundigen en niet-ervaringsdeskundigen op het gebied van seksueel misbruik is het Dapper Hart Event. Het vindt plaats op 20 november in Amstelveen. Dit evenement heeft precies tot doel wat ik met mijn blog ook probeer te doen: het onderwerp seksueel misbruik bespreekbaar maken. De bedoeling ervan is dat de ervaringsdeskundige iets vertelt en daarna daarover in gesprek gaat met het aanwezige publiek. Dat het een dialoog wordt en er dus echt in gesprek gegaan wordt met elkaar. Zodat er wellicht na afloop iets meer begrip komt voor wat de impact hiervan is. En welke doelen iedere spreker die aan dit event deelneemt persoonlijk dan nog meer heeft. Ik vind het machtig mooi dat dergelijke initiatieven er zijn. Bespreekbaar maken is nog niet zo gemakkelijk, maar iedere stap is er 1!
