Vergeving vragen aan je innerlijk kind

door aug 8, 2016Niet gecategoriseerd

Luister jij wel eens naar je innerlijk kind? Dat kleine meisje of die kleine jongen die ergens diep vanbinnen zit? Die nog onbevangen naar de wereld kijkt? Die alles wat je hebt meegemaakt in je leven in haar rugzak draagt?

Luister je wel eens naar haar behoefte om gehoord te worden, om te Spelen of te huilen? Voluit te schaterlachen of met een smak op je gezicht te belanden als er iets misgaat? Te vallen en dan weer op te staan?

Herman van Veen heeft een lied gezongen voor dat innerlijke kind. Voor het beschadigde kind, het kind wat pijn heeft geleden. Het kind wat iedereen in zich heeft. Iedereen heeft immers in zijn of haar leven op de een of andere manier pijn ervaren. Het  beschadigde kind dat ik werd na mijn ervaring met seksueel misbruik. De waarheid van de woorden voel ik nog iedere keer als ik het lied beluister.

 

Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? – Herman van Veen

Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald
Wie heeft het licht in jou gedoofd
Wie heeft je rooie wangen bleek gemaakt
Wie joeg dromen uit je hoofd
Wie brak jouw kleine hart
Kleurde je ogen zwart
Wie is niet nagekomen wat hij heeft beloofd
Wie heeft het lachen in jouw keel gesmoord
Heeft je vuisten zo gebald
Wie heeft dat onbevangen kind vermoord
Dat altijd opstaat als het valt
Wie boog jouw rechte rug
Trapte je speelgoed stuk
Wie brak jouw vleugels in de vreugde van een vlucht

Wie is er zo aan jou voorbij gegaan
Wie verraadt hier jouw geloof
Wie hield zich voor het kraaien van de haan
Na de derde keer nog doof
Wie is het die vergat
Dat jij de toekomst had
Wie heeft jou net als ik
Te weinig lief gehad

 

Dit lied heeft mij in het verleden geholpen om het verdriet te erkennen, te voelen en te laten gaan. Dat was niet gemakkelijk. Totaal niet. Dat kostte me heel veel moeite. Zo schreef ik jaren geleden daar eens het volgende gedichtje over:

Contactadvertentie

 

Verdriet

zoekt

het kleine meisje

aan wie ze

toebehoort

 

herkenbaar aan:

schokkende schouders

vochtige ogen

lopende neus

 

Wie heeft haar gezien?

 

Dat was nog helemaal aan het begin. Het begin van kennismaken met dat kleine meisje. Te erkennen dat ze verdriet had en dat dat er (in stapjes) mocht zijn.

Jaren later, vandaag, mocht ik weer contact maken met dit innerlijk kind. Voordat ik weer het onbevangen kind kan voelen, moest ik eerst het beschadigde kind in mij erkennen. Dat doe ik in een oefening van de cursus.

Vandaag mocht ik vergeving vragen aan dat innerlijke kind. Voor alle momenten dat ik niet naar haar luisterde, voor alle momenten van pijn en verdriet. Zeggen dat ik er nu wel zou zijn voor haar. Haar vast zou houden als ze verdriet heeft. Haar vertellen dat ik nooit meer weg zou gaan.

En tot mijn verrassing was het meisje maar een heel klein beetje verdrietig. Het grote verdriet, zo groot, dat het pijn doet in je lijf, is er al uit. Alleen een beetje verdriet rest nog. Ook dat mag er zijn lief klein meisje. Zodat je weer kunt stralen en Liefde zijn. Dat is wat je immers bent, Liefde.

Vandaag heb ik je lief. Oh zo lief!

 


NIEUWSBRIEF

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

* Verplicht veld