Sommige dingen verleer je nooit: spelen. Ik heb echter jaren gehad dat het me niet meer lukte om te spelen. Ik deed het wel en had er wel tot op zekere hoogte plezier in. Maar het was niet helemaal onbevangen meer. Daar had mijn misbruiker wel voor gezorgd. Je ziet het op foto’s van mij als kind: ik straal niet. Je ziet het ook op foto’s als puber en volwassene: wanneer ik lachte was dat maar half. Mijn glimlach was letterlijk een halve glimlach.
Nu is mijn glimlach oprecht en vol. Ik stráál. Je kunt er niet meer omheen 🙂 Vandaag had ik plezier zoals ik dat lange tijd niet meer gehad had, want ik mocht spelen. Ik ging met mijn vriend naar Attractiepark Slagharen. GE-WEL-DIG! In de achtbaan, pony’s aaien, een circusvoorstelling bijwonen (en dan genieten van mijn vriend die werd uitgekozen om met de clown een optreden te doen. Wel 5 minuten lang. Dus dáárom wilde ik vooraan zitten. ;-)), mensen natspuiten die in de wildwaterbaan zaten, een patatje eten in een restaurant en dat dan mijn vriend werd herkend en aangesproken “hey, jij was die van de circusact!”, niet weten welke attractie je in gaat en dan ineens in een wildwest waterfestijn te zijn beland, samen op de hopla hopp-paarden, in het reuzenrad.
Mijn stralende glimlach week niet meer van gezicht. Bijna de hele dag niet. Alleen toen ik uit een attractie kwam die herhaaldelijk over de kop ging, werd ik misselijk. En daarvan herstellen duurde daarna bijna 2 uur. Maar dat was niet erg. Ik wist dat het over zou gaan. En dat er dan weer ruimte zou zijn om te mogen spelen.
Ik ben het gelukkig dus niet verleerd, dat spelen. Dat is een heerlijke ontdekking die ik heb gedaan vandaag. Dat smaakt naar méér!
