Dat klonk me altijd als een vaag concept in de oren. ‘Je moet eerst van jezelf houden, voordat je dat voor een ander kunt voelen en geven’. Sinds het begin van dit jaar, toen ik startte met SE therapie en ook op regelmatige basis yogalessen volgde (daarover meer in een ander blog), is die liefde voor mezelf stukje bij beetje gegroeid.
Ik luisterde immers naar mezelf doordat ik de moed had opgevat (weer) met therapie te starten. Hoe moeilijk en zwaar dat bij momenten ook zou zijn. Dat wist ik toen nog niet gelukkig. Maar het was me wel heel helder dat ik die stap moest zetten. Uit liefde voor mezelf dus.
Stukje voor stukje, stap voor stap, iedere keer als ik weer naar therapie was geweest, kwam ik vanalles tegen. Steeds probeerde ik te aanvaarden wat zich aandiende, me eraan over te geven. Dan zat ik weer klappertandend op de bank of had ik een nacht lang hele erge buikpijn. Begonnen mijn armen zomaar te trillen wanneer ik aan het werk was. Kostte het me heel veel energie mijn schokkende en trillende lijf te accepteren en niet weg te gaan met mijn aandacht. Dit heeft wel iets meer dan een half jaar zo geduurd. Maar ik hield vol, want wist ergens diep vanbinnen: er komt een moment dat dit over is. Mijn lijf wil dit allemaal loslaten en zij is vele malen wijzer en weet precies op welke manier dat nodig is.
Ik kon nog niet (echt) voelen dat er liefde voor mezelf was. Het kostte me alle energie te accepteren wat zich aandiende. Ik bevond me nog in het donker. Daar moest ik nog doorheen. Sinds kort voel ik die liefde wel. Het is licht in mijn lijf en leven. Een oefening uit de cursus die ik doe bevestigde dit. Eerst moest ik een oefening doen om in contact te komen met mijn innerlijk kind, het kind dat je was voor je de eerste keer beschadigd raakte. Een foto neerzetten hielp om met dit kind in contact te komen. Ik had verdriet als ik naar die foto keek. Niet heel diep verdriet, maar verdriet was er wel. Dat liet ik toe.
Toen ik een paar dagen later een andere oefening moest doen, voelde ik ineens ruimte. Ruimte om zachtheid en liefde te voelen voor dat innerlijk kind. Want dat is wat ze is, alleen maar Liefde. (Ja, met een hoofdletter). Na al het geploeter en gezwoeg, had ik eindelijk mijn eigen liefde ontdekt. De liefde voor mezelf, die er altijd was en is, en die ik alleen maar moest herontdekken. Wat niet had gekund zonder eerst door al die rotzooi heen te gaan. Het is zoals een geweldige illustrator Molly Cules het eens verwoordde in een van haar meditatieve tekeningen: Through darkness, you find light.
Wat is het heerlijk om dat licht en die liefde eindelijk te (kunnen) voelen!
