Een opdracht uit de cursus die ik momenteel doe is het bekijken van je herinneringen uit je persoonlijke rugzak. De herinnering die een diepe indruk op mij heeft achtergelaten (letterlijk én figuurlijk), seksueel misbruik, dient nu als inspiratie en onderwerp van dit blog.
Zo kan ik nu naar die ervaring kijken. Ik zie het niet meer als ‘waarom is mij dit overkomen’, maar ik probeer het te zien als een ervaring waar ik van mag leren. Het feit dat het me is overkomen kan ik niet meer veranderen. Het is gebeurd. Hoe ik er (nu) tegenaan wel. Iemand vertelde mij dat het feit dat die ervaring mij niet verbitterd heeft gemaakt, getuigt van veerkracht. Dat vind ik wel een mooie uitspraak!
Het mag me dan niet verbitterd hebben gemaakt, ik heb echter wel alle gevoelens voorbij zien komen de afgelopen jaren. Gevoelens die ik niet wilde voelen, (uiteindelijk) toch toeliet, me erdoor liet meeslepen of in zwelgen als een slachtoffer. Gevoelens van woede, pijn, angst, verdriet. Vooral die laatste twee bleken een harde kluif. Het heeft me jaren gekost om te durven en kunnen huilen om wat er gebeurd is. Daar heb ik heel wat gedichten over geschreven. Momenten van angstvallig binnenhouden van die emotie, wat weer pijn in mijn lijf gaf. Tot een jaar terug het me eindelijk lukte om dat wel te doen. Het verdriet van het kleine meisje te voelen en toe te laten. Maar dan nog steeds zonder dat anderen dat verdriet zien. Dat voelt nog als te kwetsbaar. Angst is een ander verhaal. Die is er in allerlei gradaties geweest. Pas na afronding van de SE therapie kan ik zeggen dat de angst verdwenen is. De angst om te leven, maar vooral de angst dat ‘een ander je iets aan wil doen’.
En ja, eigenlijk ook de angst dat een ander het weet van mij, dat ik als kind een ervaring heb gehad met seksueel misbruik. Angst die ik nu heb omgezet in veerkracht. En daadkracht ook. Door het starten van dit blog. Omdat ik een kleine bijdrage wil leveren aan het doorbreken van het taboe rondom dit onderwerp door erover te schrijven. Wie mij niet kent en wil weten wie ik ben, een foto van mij komt nog wel een keer. Dat is geen kwestie van schaamte, die ben ik voorbij. Het is meer praktisch omdat ik nog niet heb uitgevogeld hoe ik een foto van mezelf als avatar kan plaatsen die er ook nog eens acceptabel uitziet. 😉
