Vandaag ga ik iets schrijven over geloven of niet geloven.
Hoe vaak hoor je niet dat een kind niet durft te spreken over seksueel misbruik? Al dan niet door dreiging en dwang van de dader of uit gevoelens van schaamte en schuld.
Toen ik als kind mijn ouders vertelde wat er gebeurd was, geloofden ze me direct. Ondanks dat het een verschrikkelijke waarheid is: je kind heeft een ervaring met seksueel misbruik meegemaakt op een leeftijd (3) waarin het hoort te spelen met poppen, onbevangen hoort te zijn.
Ik had geluk. Ik durfde te spreken. Ik werd geloofd. Daardoor bleef het bij één ervaring. Maar zovelen hadden en hebben dat geluk niet. Zij kunnen hun verhaal niet kwijt. Ze zitten jarenlang gevangen in een situatie waar ze onmogelijk uit kunnen ontsnappen. Met een hele reeks aan psychische, lichamelijke en sociale problemen tot gevolg.
Het is zo ongelofelijk belangrijk voor een kind dat het zich veilig kan voelen. Veilig voelen om te spreken. Wij allemaal als volwassenen hebben daar een rol in. Geloof een kind als het een dergelijk verhaal verteld. Geloof mij maar dat het kind het verhaal niet kan verzinnen. Leeftijd maakt niet uit. Hoe denk je dat een kind zich voelt als er geen gehoor wordt gegeven aan het doorbreken van zijn of stilte? Het kind is al beschadigd, er is al over zijn grenzen heen gegaan en dan doet een ander dat nog een keer.
Ik weet dat je geluk moet hebben als kind een zogenaamde veilige ander te treffen in je leven. Vroeg of laat komt die voorbij. Durf jij als volwassene die persoon voor dat kind te zijn? Mijn boodschap van vandaag: denk twee keer na voor je besluit het verhaal van een kind te negeren. Neem het serieus, altijd. Dat heeft het kind zo nodig!
