Vorige week was ik in de bibliotheek. Een van mijn favoriete plekken om te zijn. (Maar dat terzijde). Ik kreeg een boek van Martine Delfos in handen en sloeg hem open. Precies bij een hoofdstuk waarin uitgelegd werd wat de relatie is tussen de ontwikkeling van een kind op een bepaalde leeftijd en de stagnatie in de normale ontwikkeling als er seksueel misbruik plaatsgevonden heeft.
Nieuwsgierig las ik verder. Wat ik toen las, maakte dat ik een stukje van mijn eigen gedrag begreep.
“…In de leeftijd van 2,5 tot 4 jaar ontwikkel je troost en tederheid. Een kind dat bezig is tederheid te ontwikkelen, reageert heel anders op seksueel misbruik dan een prepuber die bezig is zijn territorium af te bakenen.”
Nu begrijp ik waarom ik altijd alles alleen wilde doen. Waarom ik met al mijn energie die muur zo angstvallig hard overeind liet staan. Een bang en eenzaam kind erachter. Ik kan heel moeilijk vragen om te worden getroost.
Dat is niet alleen een kwestie van heel bang zijn (mijn overtuiging van ‘de wereld is een enge en gevaarlijke plek’), niet kwetsbaar durven zijn (mijn overtuiging ‘als ik kwetsbaar ben, zal iemand mij heel erg pijn doen’), maar heeft dus ook te maken met een stukje stagnatie in mijn ontwikkeling als opgroeiend kind. Ik heb het stukje om troost vragen niet geleerd.
Nu begrijp ik ook waarom een therapeute een keer tegen mij zei: jij doet het heel erg alleen. Ja, ik kon ook niet anders. Ik heb in het verleden niet geleerd om om hulp te vragen. Gelukkig leer ik als volwassene met vallen en opstaan hoe dat wel moet. Kwetsbaar zijn -door het starten van dit blog bijvoorbeeld- omdat ik het waard ben en die ander het waard is dat ik mijzelf laat zien.
Dit is dus een van de dingen die seksueel misbruik met je doet.
