Waarom heb ik deze blog ‘Heel je lijf’ genoemd?
Een onderwerp dat ik uitermate fascinerend vind is de vraag waarom mensen het toch zo moeilijk vinden om te voelen en hun lijf te ervaren.
Waarom wordt er maar doorgerend? Waarom wordt er -nog altijd- naar mijn idee meer waarde gehecht aan wat je denkt dan aan wat je voelt? Waarom onderneemt iemand pas actie -lees: gaat luisteren naar zijn/haar lijf- als je ver over je fysieke grenzen bent gegaan? Niet 1 x, niet 20x, maar 100x? Met een burn-out of andere ziekte tot gevolg.
Ik deed hetzelfde. Ik luisterde niet naar mijn lijf. Ik luisterde niet naar de signalen dat er nog heel wat moest worden erkend en opgeruimd. Dat ik in de overleven-stand stond, niet in de gaten hebbende dat er ook een leven-stand is. Gelukkig waren er mensen op mijn pad die mij erop wezen dat het nodig was om de moed te tonen en de leven-stand te gaan zoeken. Dat was gelukkig op tijd, ver voordat het woord ‘burn-out’ in mijn vocabulaire stond.
Ik mocht dan wel geen burn-out hebben, gelukkig was ik echter ook niet. Dat die leven-stand bestaat weet ik inmiddels. Ik ben al aardig op weg naar het gevoel dat ‘mijn leven weer van mij is’ zoals Pia Douwes dat zo mooi bezingt in het gelijknamige liedje.
Ik heb het steeds over ‘heel je lijf’. Wat bedoel ik daar nu mee? Ik geloof dat alles wat je meemaakt in je leven ergens opgeslagen wordt in je lijf. Iedere gedachte, gevoel of emotie slaat zich op. Dat gebeurt zelfs in 3 seconden(!) heb ik me laten vertellen door de yogadocente bij wie ik les volg. Dat kan de boze uitval van je oudtante zijn, maar dus ook grotere trauma’s die je in je leven overkomen. Je kunt je voorstellen dat er heel wat opgeslagen wordt in je lijf als je al heel wat jaren op deze aarde rondloopt.
Laat ik als voorbeeld het hebben van een trauma op seksueel gebied nemen. Als je een seksueel trauma meemaakt, gebeurt er op dat moment heel veel. Dan begrijp je met je hoofd niet wat er gebeurt (als volwassene niet, maar als kind helemaal niet), het scala aan gevoelens wat voorbij komt kun je niet plaatsen en je lijf voel je op een bepaald moment ook niet meer. Alles wat er gebeurt is, heeft je lichaam echter wel geregistreerd.*
Dan komt er later in je leven een moment dat je lijf zegt: nu kan ik niet meer. Tot hier en niet verder. Gedurende mijn proces om mijn lijf weer ‘heel’ te maken, heb ik al vele stappen mogen maken.
Waarom is het volgens mij belangrijk om je lijf te ‘helen’? Niet alleen omdat ik -in mijn geval- in de overlevingsstand mijn leven leefde. Het gaat nog verder volgens mij. Wanneer je aan jezelf werkt door oude ballast zoals trauma’s, overtuigingen en oordelen uit je lijf en leven op te ruimen, kom je uit bij ‘wie je werkelijk bent’. Dan kun je stralen zoals je bent. Dan kun je op jouw eigen unieke wijze de wereld blij en mooier maken met wie JIJ bent. Zoals een andere blogger (Samen Helen) het zo mooi verwoordde ‘Je bent je trauma niet, je hebt een trauma’. Dat is precies wat ik ook geloof.
De stappen die ik al heb gezet om mijn lijf te helen zal ik in andere blogs toelichten.
* Noot: Dit principe geldt voor trauma’s van allerlei aard zoals oorlogstrauma’s of het meemaken van een overval, maar ik beperk me op dit blog tot mijn eigen ervaring met een trauma van seksueel geweld.
